Pakiety badań znajdujące się w kategorii „osteoporoza” zawierają testy diagnostyczne, których wykonanie pozwala na dogłębną ocenę stanu zdrowia układu kostnego pacjenta. W przebiegu osteoporozy dochodzi do zmian w strukturze kości, przez co występuje znacząco zwiększone ryzyko złamań i innych uszkodzeń kości. Dzięki wczesnemu wykonaniu badań profilaktycznych możliwe jest szybkie wykrycie pierwszych zmian, które mogą wskazywać na rozwój osteoporozy. Pozwala to na sprawne wdrożenie właściwego leczenia, które znacząco zmniejszy ryzyko powikłań i zahamuje rozwój choroby. Z tego powodu wykonanie tych badań zalecane jest wszystkim osobom znajdującym się w grupie ryzyka rozwoju zaburzeń kostnych, szczególnie kobietom po 50 roku życia.

Rozwój osteoporozy najczęściej związany jest z zaburzeniami endokrynnymi pojawiającymi się w przypadku nieprawidłowego funkcjonowania układu hormonalnego pacjenta. Najbardziej narażone na osteoporozę są kobiety w wieku pomenopauzalnym, jako że dochodzi wówczas do wielu zmian w zakresie stężeń hormonów płciowych, które znacząco wpływają na metabolizm kostny. Wśród młodszych pacjentów osteoporoza może mieć związek z zaburzeniami pracy tarczycy, nerek, niedoborami witaminy D3 oraz  innymi schorzeniami, które wymagają osobnej, pogłębionej diagnostyki.

Jednym z podstawowych badań w zakresie oceny stanu zdrowia kości jest oznaczenie stężenia wapnia oraz fosforu we krwi. Pierwiastki te stanowią główny budulec kości, który warunkuje ich integralność strukturalną oraz odporność na obciążenie oraz odkształcenia. Niedobory wapnia i fosforu bezpośrednio przekładają się na osłabienie kości oraz zwiększone ryzyko ich uszkodzeń. Witamina D w dużej mierze odpowiada za regulację gospodarki wapniowo-fosforanowej. Z tego powodu warto jednocześnie oznaczyć także poziomy tego związku, szczególnie że jej niedobory dość często występują wśród polskiej populacji.

Badanie laboratoryjne polegające na pomiarze beta-CTX oraz P1NP są niezwykle przydatne w ocenie skuteczności wdrożonego leczenia osteoporozy, jako że stanowią one markery procesów przebudowy kostnej. Ich zaburzone poziomy mogą świadczyć o nadmiernej intensywności zachodzenia jednego z tych procesów, co w konsekwencji może prowadzić do rozwoju powikłań zdrowotnych.

Dokładna interpretacja wyników tych badań zawsze powinna zostać przeprowadzona z lekarzem prowadzącym leczenie danego pacjenta, gdyż tylko w połączeniu z obrazem klinicznym oraz dodatkowymi uwarunkowaniami zdrowotnymi może zostać wykorzystana w planowaniu dalszego postępowania medycznego.